Zatrzymanie

Zatrzymanie przez upoważnione organy (najczęściej przez policję) jest formą przymusu polegającą na krótkotrwałym pozbawieniu wolności, odebraniem prawa swobodnego poruszania się i porozumiewania się z innymi. Zatrzymanie stanowi zatem ingerencję w nietykalność osobistą i wolność osobistą jednostki, chronione przez Konstytucję RP.

Do zatrzymania może dojść z różnych powodów, każdorazowo jednak na podstawie ustawy.

Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji umożliwia policji zatrzymywanie osób w trybie i w przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego i innych ustaw.

Generalnie mówimy o zatrzymaniach procesowych oraz pozaprocesowych.

Na gruncie Kodeksu postępowania karnego policja ma prawo zatrzymać np. osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo, a zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie można ustalić jej tożsamości albo istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym.

Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej albo podejrzanego, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że:

1. nie stawią się na wezwanie w celu przeprowadzenia z ich udziałem określonych czynności
2. mogą w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie.

Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie, może także nastąpić, gdy zachodzi potrzeba niezwłocznego zastosowania środka zapobiegawczego.

Zgodnie z ww. ustawą, policja może dokonać zatrzymania osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia.

Niezależnie od przyczyn zatrzymania – zatrzymanemu na jego żądanie należy niezwłocznie umożliwić nawiązanie w dostępnej formie kontaktu z adwokatem.

Często już pierwsze czynności procesowe determinują przebieg całego postępowania. Pomożemy Ci wybrać odpowiednią strategię działania.

Jak zatem widzicie, zatrzymany może zostać nie tylko podejrzany, ale również tzw. osoba podejrzana, a zatem osoba, której formalnie nie przedstawiono zarzutów.

Każdy zatrzymany powinien być niezwłocznie i w sposób zrozumiały dla niego poinformowany o przyczynach zatrzymania. Powinien on być w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przekazany do dyspozycji sądu. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania do dyspozycji sądu nie zostanie mu doręczone postanowienie sądu o tymczasowym aresztowaniu wraz z przedstawionymi zarzutami.

Choć potocznie mówi się o „aresztowaniu”, to formalnie samo zatrzymanie nie oznacza jeszcze tymczasowego aresztowania.

Tymczasowe aresztowanie stanowi izolacyjny środek zapobiegawczy, a zatem środek, który zgodnie z kodeksem postępowania karnego można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa; można je stosować tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony (podejrzany) popełnił przestępstwo.

Tymczasowe aresztowanie może trwać nawet wiele miesięcy i jest stosowanie wyłączenie wobec podejrzanego lub oskarżonego.

Tymczasowo aresztowany ma prawo, bezzwłocznie po osadzeniu go w areszcie śledczym, zawiadomić o miejscu swojego pobytu m.in. osobę najbliższą oraz swojego obrońcę.

Więcej o tymczasowym aresztowaniu przeczytasz tutaj: Karne ABC